Relativie-Tijd II/Epiloog

  Ik ben altijd al heel erg geïntrigeerd geweest door het begrip "Tijd".
Als kind kon ik, voordat ik in slaap viel, er soms "uren" over filosoferen.

Hoe langer het duurde, hoe wakkerder ik werd. "Oneindigheid", ik snapte er niets van en vond het ook af en toe doodeng."Eindigheid" was ook geen aantrekkelijke optie.

Een punt kan zich niets voorstellen bij een streep.
Een streep heeft geen idee hoe het "is" als schaduwwezen.
Als wij, driedimensionale stervelingen, met één been aan de ene zijde van een muurtje staan en met het andere been aan de andere kant van het muurtje, ziet het schaduwwezen alleen de voet aan "zijn" kant van het muurtje.

Zo kunnen wij, menselijke wezens, ons geen échte voorstelling van de vierde dimensie maken. Zeker, mensen als Albert Einstein komen in de buurt.
Maar ik ben er van overtuigd dat wij, zolang onze aardse beslommeringen duren, dit mysterie, de vierde dimensie, de tijd, nooit helemaal zullen kunnen doorgronden.

"Wat is een mens, niets meer dan herinneringen" zei een neef van mij onlangs. Zo wáár maar ook zó kostbaar. Bij elke knippering van je oogleden is er weer een herinnering gemaakt.

En ik vind het onze dure plicht om zoveel als maar mogelijk góede herinneringen te maken. Voor onze naasten, onze nakomelingen, maar ook voor onszelf.

En iedereen doet het op zijn eigen manier.
Mijn moeder, die maar 43 jaar de "tijd" had, deed het door eindeloos veel foto's te maken met haar Leica, die vervolgens in haar eigen doka te ontwikkelen en af te drukken. Hierdoor zijn mijn herinneringen (foto's of herinneringen of allebei) uit mijn prille jeugd bewaard gebleven en kostbaar.

En ik weiger te geloven dat de "tijd" die wij hebben doorgebracht op aarde ineens na onze dood er "niet meer zal zijn".

Ik vind dat ik een fantastisch beroep heb.
Het brengt mij dicht in de buurt van prachtige  mensen en hun naasten. 

En ik maak "van tijd tot tijd" een diepe, diepe buiging voor de manier waarop sommige mensen met "hun" tijd omgaan.