Terwijl de wereld in de brand staat

Na het stoere stadje Yerseke en de nog stoerdere tocht in stormy weather weer even naar de rust en de pracht van Veere gegaan.  Wat een beeldig stadje is dat toch. Het Brugge van Nederland. Alleen vele malen rustiger, ook in het hoogseizoen.
Het is dan ook alleen via één weg aan te rijden en één meer (het Veerse Meer) aan te varen.

We waren er een beetje eind van de middag. Prachtig zonnig. In het stadhuismuseum aan de kade hadden ze een expositie van, hoe kan het ook anders, zeegezichten van een Vlaamse schilder. Ik ben de naam ben ik even kwijt, maar de schilderijen waren mooi en we hadden om half vijf het hele museum voor onszelf. Omdat we een museumjaarkaart hebben, gaan wij ook voor een half uurtje een museum in (ons bent zunig, nietwaar).

In Veere heeft Frank zijn drone weer flink kunnen uitproberen. Een volgende vlog is in de maak, zo heb ik begrepen.
Het is idioot, als je wereld hier in Zeeland bestaat uit zon, zee, golven, mutch a do about nothing gedoe in sluizen, hoor ik hier nu na het drama in Nice nu ineens weer op de "digitenne" tv in Bruinisse dat er een staatsgreep zou zijn in Turkije.
Ik sluit dus nu even de blog af en ga kijken.

Zo, na een nachtje slapen en na een (het warme water was halverwege mijn douchebeurt, haar lekker in de shampoo, plots op) koude douche ziet de wereld er, althans in Zeeland, opeens vreedzaam uit. 
We liggen in de Jachthaven van Bruinisse.
Gróóot, en nog steeds niet helemaal vol.
Wel mooi, schoon, nieuw, misschien een beetje té gelikt.

Gisteren hebben we een prachtige tocht gehad, van Veerse Meer, via Oosterschelde, langs Zeelandbrug en terug, naar het Grevelingenmeer in het bekendste dorpje, Bruinisse.
Alhier een drukte van jewelste, de Visserijdagen vrijdag/zaterdag/zondag trekken een hoop dagjesmensen.
De toegangssluis van Oosterschelde naar Grevelingen Meer was zoals verwacht een drukke aangelegenheid.
Begrijpelijk dat het op de kade van de sluis vol zit met kijkers.

In de vaarwijzer van het Deltagebied staat een vermakelijk stukje over de diverse typen sluisgangers:

Je hebt de "stressers" die te herkennen zijn aan een strakke, ietwat woeste blik.
Dan heb je de "blaffende regelaars"; vooral in het Duits indrukwekkend.
De "twijfelaars" die van sluismuur naar sluismuur gaan omdat je aan de overzijde altijd beter ligt.
De "vastmakers", die zich aan alles en iedereen direct, liefst aan het begin van de sluis, vastklampen.
De "voordekkers" die meteen op het voordek hun landvasten om de verste bolder trachten te werpen.
De "afstoppers" gaan met een fors gangetje de sluis in en remmen dan abrupt zodat de achterliggers er tegenop botsen.
De " spaghettiwerpers" gooien een volledig in de knoop zittend landvast naar een buurboot uit die vervolgens met zijn eigen en met de buurboot moet trachten te dealen.
De "knopers" leggen hun boten in de sluis meteen goed vast. Vooral bij in de sluis zakken creëren ze voor zich zelf een lastige situatie.
Wij hebben nog niet veel sluizen gehad, moeten er nog een beetje inkomen en hebben lichte trekjes van voordekkers en spaghettiwerpers gehad. Maar het gaat steeds ge-olieder.

Gisteren zagen we nog een negende type bezig. Ik noem het maar de "calculerende regelaars". Ze stuiven op de dichte sluisdeur af en gaan vervolgens zigzaggend terug.
Wij vonden dit type aanvankelijk een beetje asociaal.
Maar later bleek dit type wel van nut. Ze verhinderde de opdringende-niet-op-hun beurt-kunnen-wachtende mede sluisgebruikers tot voordringen en sloot zelf na de laatkomers op hun plaats te wijzen vervolgens achter aan aan.
De Don Quichotte van het water dus.